Een stadsgedicht door Gwyn Bouwman
de dokter zegt dat ik niet meer van je houden mag
maar in zo’n land kan ik niet wonen
in de armen van bepaalde mannen
teleporteer ik naar de vijftiger jaren
nu lig ik met vrouwen tussen de lakens
nu kom ik er voor uit
ik geloof stiekem in aristocratie
gek hoe ik dacht een gele bloem te zijn
terwijl ik was al die tijd een blauwe
haat is: jezelf als onkruid uit de grond willen trekken
potentieel staat eeuwig op het punt
werkelijkheid te worden
op tv spelen chinese films
in mijn hoofd regent het magisch realisme
je went aan populisten
je went aan leven in gewetenloze cyberspace
de cyberspace is depressief
de dokters, de leraren en de filosofen
noemen gelatenheid gezond
vervreemdend hoe dissidentie complot is
raar hoe de Veda’s quantum fysici begrepen
hoeveel chinese films er toch op tv zijn
in mijn hoofd regent het magisch realisme
in de supermarkt zegt ze:
je kunt niet meer praten over links en rechts
ze zegt: je bent heel ouderwets
ik zeg je bent zo mooi en weet alles beter
nu is ze boos maar het was zonder ironie
ook de supermarkt is depressief
hoeveel maskers nog om ons te weren
voor de aarde is verdwenen
ik ben niet mijn brein maar energie
vervreemdend om met een vrouw te slapen
ze is mooi maar praat heel veel
nu begrijp ik mannen beter
zou ik me aan haar kunnen helen
kan je een ketting van zielen
die op de Liefde wachten doorbreken
kan de zwaartekracht vanuit de hemel komen
in zo’n land wil ik wonen
Gwyn Bouwman is een luchthartige dichter in Brussel, met een absurdistisch trekje, die schrijft over relaties, sentimentaliteit, en seks. Ze houdt van grote steden, Latijns-Amerika, flamenco, Jimi Hendrix, nadenken over het universum, seks, spiritualiteit, astrologie en tarot. Ze heeft een hekel aan het woord ‘vrouwenonderwerp’.
コメント